Söylenemeyen

Ben sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır? ..
Yağmur bırakmadan geçen bulutlar gibiydi zihnimdeki düşünceler.Dilime düşmeyen, sözcüklere dönüşmeyen! ..
Ben sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır? ..


Her zaman fazla oldu söyleyemediklerim,söyleyebildiklerimden! ..
Her zaman; bir bilinmez lisandaki çözülmez şiirleri koklayıp,
hissettirmeye çalıştım sana... Her zaman biraz daha zaman kolladım seslenmek için sana ve her zaman hayıflandım.
Ben sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır? ..


Kendi karanlığında güneşe görünmek için karar veren bir tohum gibiydim...Zordu çıkmak gömüldüğüm çamurdan.
Ama güzeldi!..


Sen güzeldin ve ben güzelleşiyordum seni düşündüğümde!..Kendi karanlığında güneşe görünmeye karar verip yeşillerini giyen bir tohum gibiydim...


Boyutları değişiyordu hayatımın...Yani değiştiren sendin boyutlarını hayatımın; büyüyordum,
Gelişiyordum, genişliyordum...Söyleyebildiklerimden çoktu her zaman söyleyemediklerim.
Bu yüzden kelimelerimin arası açılıyordu!..


Sığdıramadığım her duygu iki kelimemin arasındaki boşlukta gizli...O yüzden yazdıkça parmaklarım ve işte yine o yüzden söyledikçe dilim topallıyor!..Toparlayamıyorum zihnimi...
Seni özlüyor ve terliyorum özledikçe seni koklamak için...
İçimdesin!